Η χουρμαδιά είναι είδος φοίνικα και φύεται στη Βόρεια Αφρική, στην Αραβική χερσόνησο, στη Μεσοποταμία του Ιράκ και κατά μήκος του Περσικού φτάνει μέχρι το Πακιστάν, τη βορειοδυτική Ινδία και τα νοτιοδυτικά σύνορα του Αφγανιστάν. Ο καρπός της χουρμαδιάς είναι εύγευστος και θρεπτικός, καθώς περιέχει μέχρι 70% σάκχαρο. Στην αρχαία Ελλάδα τα φοινικόδεντρα φύτρωναν σε αφθονία και σε μεγάλες εκτάσεις, χωρίς όμως να ωριμάζουν τον καρπό τους. "Ο δε φοίνιξ ... εν τη Ελλάδι ουδέ πεπαίνει, παρ' ενίοις δε όλως ουδέ προφαίνει καρπόν" γράφει ο Θεόφραστος στην Φυτών ιστορίαν. Λέγεται ότι η Λητώ γέννησε το θεό Απόλλωνα στη Δήλο, κάτω από ένα φοινικόδεντρο. Με τα φύλλα του φοίνικα στεφάνωναν τους νικητές των αγώνων που γίνονταν από τον Θησέα προς τιμή του Απόλλωνα στη Δήλο. Καταναλώνεται από το 4.000 π.Χ., υπάρχουν ωστόσο αρχαιολόγοι που πιστεύουν ότι οι χουρμαδιές υπάρχουν στη γη εδώ και 50 εκατομμύρια χρόνια. Στην αρχαιότητα οι χουρμάδες χωρίζονταν συνήθως στους μικρούς, ξερούς, τους οποίους έτρωγαν οι δούλοι και στους μεγάλους και ζουμερούς, τους γνωστούς «βασιλικούς» χουρμάδες, που τους απολάμβαναν μόνο οι βασιλιάδες. Οι Αρχαίοι Έλληνες παρασκεύαζαν γλυκές πίτες, όπως τη μελόπιτα («μελιτούττα»), ένα γλύκισμα από ζύμη, σουσάμι και μέλι («όμωρο»), άλλο από λιναρόσπορο και μέλι («χρυσόκολλα»), ένα άλλο από αλεύρι, τυρί και κρασί μελωμένο («έκχυτο»), άλλο από αλεύρι ή σιμιγδάλι, νερό και ώριμους χουρμάδες («εγκρυφιάς»), αλλά και τηγανίτες («εγκρίδες»).Οι χουρμάδες αποτελούνται από φυσικά σάκχαρα, κυρίως φρουκτόζη και γλυκόζη,ενώ είναι πλούσιοι σε πρωτεΐνες, φυτικές ίνες και διάφορα μικροθρεπτικά συστατικά όπως κάλιο, ασβέστιο, μαγνήσιο και φώσφορο. Είναι πλούσιοι σε διαλυτές ίνες που βοηθούν στην πέψη και την αντιμετώπιση της δυσκοιλιότητας. Είναι πλούσιοι σε βιταμίνη Α, η οποία ωφελεί την όραση. Περιέχουν βιταμίνες του συμπλέγματος Β, βιταμίνη Κ, ριβοφλαβίνη, νιασίνη και άλλα θρεπτικά συστατικά και μέταλλα.